We genieten nog van een welverdiende
vakantie. Het weer is niet zomers, geregeld valt er een bui en de temperatuur
past meer bij de herfst. Afgelopen week heb ik leuk gevangen met wat maïs op de pen,
maar ik besluit deze avond toch naar het kanaal te gaan. Eerst moet er nog
worden gewerkt en na het eten vertrek ik. De beoogde stek is vrij, de lijnen
worden uitgevaren zodat wat minder makkelijk te bereiken plekken bevist kunnen
worden. Al vrij snel krijg ik een enkele piep op m’n rechter hengel, als ik
naar de top kijk zie ik deze krom gaan en brult de beetmelder het uit. Deze
hengel ligt toch wel richting wat obstakels dus moet ik snel zijn om de vis niet teveel lijn te laten nemen. Dat
lukt vrij aardig en ik kan door achteruit te lopen ook wat meters terug pakken.
De vis vindt dit duidelijk niet goed en duikt naar m’n eigen kant. Op z’n 30
meter rechts duikt hij onder kant. Ik dacht dat de oever aardig obstakelvrij was,
maar de vis blijkt zich toch wast te zwemmen, tenminste zo lijkt het. Grote
rietbossen verhinderen dat ik naar de vis kan toelopen. Maar dit is eigenlijk
wel het enige wat ik kan doen. Met het net onder mijn arm geklemd en baan ik me
een weg door het hoge riet met hengel hoog boven mijn hoofd. Dat er ook nog
bramenstruiken tussen het riet staan maakt het niet gemakkelijk. Maar na de
nodige worstelingen kom ik eindelijk boven de vis.
Deze blijkt nog steeds vast
te zitten. Het opvoeren van de druk lijkt niet te helpen. Ik twijfel zelfs of
de vis er nog aanzit. Na wat minuten trekken, besluit ik lijn slap de laten
liggen in de hoop dat de vis –als deze er nog aanzit- gaat zwemmen. En dat
blijkt te lukken. Opeens heb ik weer contact met de vis en komt deze ook vrij
snel los van de bodem. Ik dril de vis hierna voorzichtig af, ik heb geen idee
hoeveel schade de lijn heeft opgelopen. Als de vis schepklaar ligt, trek ik het
net uit de bramen en land de vis. De kant is vrij hoog wat het tillen van de
vis moeilijk maakt. Dat is een beste jonge. Ik loop met de vis in het net,
terug naar mijn oorspronkelijke stek waar de mat ligt. Ik zie gelijk dat
het een hele beste is. Als ik de vis onthaak zie ik dat de onderlijn dusdanig
is beschadigd dat deze voor de helft door is, zo lijkt het. Poe, heb ik toch
geluk gehad. Na het weegmoment wordt de vis gefotografeerd en terug vrij
gelaten. Dat was een hectisch kwartiertje, maar wat ben ik blij met deze vis.
De avond wordt nog doorgevist, maar nieuwe aanbeten blijven uit. Ach, dat geeft
ook niet.
